Toekomstplannen?

Afgelopen week werd ik twintig jaar oud. Twintig, waarbij de 'tien' verdwijnt. Zoals ik mijn feestje als Facebook evenement dan ook genoemd had: 'Einde-van-mijn-'tien'er-jaren feest'. Waar ik vroeger altijd zo naar uitkeek - 'want dan ben ik eindelijk écht volwassen' - was nu plotseling werkelijkheid geworden. Of ik er nu nog steeds zo naar uitkeek is een ander verhaal. Geen tiener (sorry voor dat verschrikkelijke oma-woord) meer. Officieel een twintiger. Het tijdperk waarin ik wellicht binnen tien jaar ga samenwonen, trouwen en kinderen heb. Goed, dat is wel een erg vooruitstrevende gedachte. Eerst maar eens mijn bachelor en master afmaken en wat meer van de wereld zien.

Daar moet ik me misschien op richten als ik binnen het tienjarige twintiger-gebied denk: reizen. De eerstvolgende reis voor een langere periode begint in januari 2015, wanneer ik een half jaar in het buitenland ga studeren. Niets is nog rond, ik moet zelfs nog bedenken in welk land ik precies mijn studie ga voortzetten. Zoveel keuze en mogelijkheden, zoveel last van uitstelgedrag. Status tot zover dus: bestemming onbekend.

Ik heb nog tot halverwege januari 2014 om alles te bedenken en regelen, want dan sluit de deadline voor de inschrijvingen. Eigenlijk vind ik het best lastig om een jaar van tevoren alles gepland te hebben. Er kan zoveel gebeuren in een jaar tijd. Wat nu als ik spijt krijg van het land waarvoor ik gekozen heb? Of voor de vakken die ik daar ga volgen? Wat nu als ik er helemaal geen zin meer in heb? Te laat, eigen schuld! Dan had je er maar beter over na moeten denken. Dat zal ik dan te horen krijgen van de universiteit. Af en toe best een angstaanjagend idee, maar gelukkig weegt het nog steeds zwaarder dan het idee dat ik er de rest van mijn leven spijt van zal hebben als ik het niet ga doen.

Want, ja: ik weet zeker dat ik het wil. Een andere taal, andere mensen, andere stad, andere cultuur, andere alles. Mijn nieuwsgierigheid naar de wereld maakt dat ik dat alles wil meemaken. Verhalen van de verre reizen die mijn vader vroeger maakte, van vrienden die gereisd hebben of dit binnenkort gaan doen maken me jaloers. Die jaloezie is een bevestiging dat ik ook voor reizen moet kiezen. Misschien staan er vijf redenen om het niet te doen tegenover één reden om het wel te doen, maar ik moet maar gewoon doen alsof dat niet belangrijk is. In andere woorden, laat ik een gezegde eens omkeren: bij twijfel, doen!

Niet alleen reizen met school, maar ook zonder school. Na mijn bachelor. De wereld rond. Amerika? Azië? Australië? Opnieuw geldt de status: bestemming onbekend. Er is zoveel te zien. Misschien wel te veel. Is het ooit iemand gelukt om echt alles van de wereld te zien (wat hij of zij wil)? Wellicht als je je hele leven alleen maar onderweg bent. Of door steeds allemaal kleine reisjes te maken, zoals een citytrip. Die staan voor de komende maanden ook nog op de planning: Londen en Praag. Maar heb je dan wel alles gezien wat je zou willen zien; duren citytrips eigenlijk niet veel te kort? Toen ik Berlijn moest verlaten, wilde ik ook nog dagen langer blijven. Helaas kan tijd vliegen. Helaas (?) is de wereld zo groot.

Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen: wat is dat? Kan ik daar niet pas begrip aan gaan geven als ik een dertiger ben? Dan kan ik me nu nog gedragen alsof ik niet volwassen hoef te zijn, alsof ik alle vrijheid heb. Dat heb ik natuurlijk eigenlijk ook, maar soms zie ik mensen om me heen ineens zo volwassen worden dat ik ervan schrik. I want to live forever young. (Laat ik dit over tien jaar teruglezen en a) trots op mezelf zijn dat ik een goede levensvoorspeller ben, of b) mezelf heel hard uitlachen terwijl ik inmiddels een huisje-boompje-beestje leven opgebouwd heb).

Michiel Borstlap

Geen tekst

Michiel Borstlap - Two Brothers

Ik kwam bij Michiel Borstlap terecht via een stuk geschreven door een collega van Nadelunch.com. Normaal gezien luister ik niet zo vaak meer naar dit soort muzikale pianostukken, maar daar moet nu toch echt verandering in komen. Hoe kan ik soms toch vergeten wat voor een mooie muziek er bestaat op de wereld? Zo vaak raak ik als het ware bedwelmd onder slechts één of een paar genres, die ik dan alleen nog maar lijk te kunnen luisteren. En na verloop van tijd ontdek ik dan weer iets nieuws (of in dit geval eigenlijk ouds, want ik luisterde eerder veel naar dit soort stukken) - zoals nu.

Zo simpel en puur, dat is wat het mooi maakt. De kilheid van de noten, die tegelijkertijd ook warm klinken. Het spel van de handen, zonder stem of andere toevoegingen. Want dat zou overbodig zijn. Ogen dicht en luister. Kom tot rust. Neurie (want zachtjes meedoen mag, maar pas op dat je niet te luid wordt). Geniet.

Ik heb zelf acht jaar klassieke pianoles gevolgd, dus ik zou dit stuk met gemak kunnen spelen. Misschien moet ik de noten opzoeken en het doen. Het lijkt er steeds niet van te komen, ik vind de zin er niet voor. Met pianospelen heb ik hetzelfde probleem als met muziek luisteren: ik raak bedwelmd onder andere bezigheden en lijk het te vergeten. Aan de ene kant de angst om de lenigheid in mijn vingers en het beheersen van de notenbalken kwijt te raken, aan de andere kant de weerzin om het spelen te forceren. Wellicht ontdek ik het opnieuw na verloop van tijd - maar nog niet nu.

Wel naar overigens, als 'Borstlap' je achternaam is. Klinkt niet erg aantrekkelijk.

Liefde voor Berlijn

Afgelopen weekend was ik in Berlijn, omdat ik altijd al eens naar Berlijn wilde gaan en omdat het daar nu echt wel eens tijd voor werd. Eva dacht daar net zo over. Daarom vertrokken we voor vijf dagen naar de stad in het oosten van Duitsland. Vijf dagen is veel te weinig, zeker omdat we pas 's avonds laat aankwamen en 's ochtends vroeg weer moesten vertrekken. Ik snap niet dat mensen kunnen zeggen dat je een stad in een paar dagen gezien kunt hebben, zeker niet een stad als Berlijn. Toch is er veel gebeurd en heb ik een van de leukste weekenden in mijn leven meegemaakt.

Wat we verwachtten: veel underground techno feestjes, pas rond het einde van de ochtend gaan slapen en daar spijt van hebben zodra we wakker zouden worden (omdat we de hele dag gemist zouden hebben en er al zo weinig tijd was), veel nieuwe kleding, oneindig veel Duitse hipsters, veel straatkunst, verdwalen en niets begrijpen van het openbaar vervoer.

Zoals dat meestal gaat met verwachtingen, werden ze niet zozeer werkelijkheid. We zijn dan wel iedere nacht heel laat gaan slapen, maar we kwamen slechts één nacht daarvan terug van een underground feestje. De locatie van het feest was enorm vet: een oud zwembad. Er waren allerlei nauwe gangetjes waar je doorheen kon lopen - met verdwalen tot gevolg; het duurde een paar uur voordat we eens snapten hoe het gebouw in elkaar zat. Overal langs de muren en het plafond liepen leidingen, waar vroeger water doorheen gestroomd heeft. Lage plafonds, weinig licht en duistere muziek: de perfecte locatie voor een feestje als deze. De sfeer was alleen niet zo leuk. Iedereen was heel gesloten en in zichzelf gekeerd. Wanneer je iemand aansprak werd je bij wijze van spreken haast raar aangekeken. Sfeer maakt nu eenmaal een goed feest, dus het viel lichtelijk tegen. We hebben wel een paar leuke mensen uit Brooklyn en Zweden ontmoet, aangezien toeristen wel voor elkaar openstaan.

Aan het einde van de reis hadden we nog steeds geen Duitse vrienden gemaakt. We hebben wel veel Duitse creatievelingen gezien, maar ze gunden ons weinig aandacht. Best jammer, want locals kennen natuurlijk de beste plekjes. Als toerist ben je wat dat betreft toch gewoon een beetje een sukkeltje in een onbekende stad. We hebben echter wel veel andere reizigers ontmoet. In het hostel sliepen mensen uit Brazilië, Venezuela, Finland en Frankrijk, om maar even wat landen te noemen. Gelukkig bestaan er nog heel veel leuke mensen naast de gesloten Duitsers in Berlijn. Niet dat ik denk dat alle Berlijners zo zijn, wellicht hadden we gewoon pech. Of vonden ze ons maar een stelletje vervelende toeristen. We kregen in ieder geval wel aandacht van bouwvakkers, zwervers en zestienjarige hangjongeren, die ons zonder schaamte nafloten en riepen. Dat is echter geen verschil met hoe het er in Nederland aan toe gaat. Vervelende gasten bestaan nu eenmaal overal in de wereld.

De mensen in onze slaapzaal in het hostel waren ook niet bijster interessant. Een jongen van ongeveer onze leeftijd die alleen maar aan het slapen was (vaak van tien uur 's avonds tot drie uur 's middags - tenzij hij 's nachts op avontuur gegaan is terwijl wij er niet waren, maar dat lijkt me stug), twee obesitas meisjes uit Frankrijk die te verlegen waren om met anderen te praten, een oudere man die we alleen de eerste nacht gezien hebben en een oudere vrouw uit Venezuela die voornamelijk achter haar laptop zat (buiten dat was ze heel aardig, maar ze hield zich niet zo bezig met jongeren). Oftewel: er zijn geen spannende verhalen te vertellen over de kamer. Nou, eentje misschien dan. De laatste nacht moesten we om vijf uur 's ochtends vertrekken om de trein te halen. Er was een nieuwe gast aangekomen die op z'n zachtst gezegd niet erg blij was met ons. Het was midden in de nacht en we dachten dat we stilletjes onze koffers aan het inpakken waren, maar met wat biertjes op vergis je je nog weleens in de hoeveelheid geluid die je produceert. De vrouw werd wakker en stortte een vloedgolf van scheldwoorden over ons uit, waardoor iedereen meteen wakker geworden was. Ik vond het echt angstaanjagend, want ik heb nog nooit iemand zo tekeer horen gaan over zo'n kleine gebeurtenis. Je moet toch gewoon niet in een hostel met meerdere mensen op een kamer gaan slapen als je wil dat het doodstil is?

Gelukkig waren er andere leuke mensen in het hostel, die niet bij ons op de kamer lagen. Met name met jongens uit Brazilië hebben we veel tijd doorgebracht. Eigenlijk was het puur toeval dat we ze ontmoet hebben, want na een hele avond met ze doorgebracht te hebben, kwamen we er pas achter dat we in hetzelfde hostel sliepen. We ontmoetten ze in het Mauerpark, waar ik de leukste tijd van de vakantie gehad heb. We gingen naar het Mauerpark om een vintage markt te bekijken. Het deed een beetje denken aan de IJhallen in Amsterdam, maar dan kleiner. Allerlei kraampjes van mensen die hun (oude) spullen verkochten. Ik heb twee paar schoenen en een broek gekocht voor vier euro. Budget shoppen to the max, echt heel fijn. Daarnaast waren er allerlei straatmuzikanten in het park, die enorm goed konden spelen. De kwaliteit was zo hoog dat het me niet zou verbazen als ze ooit beroemd worden. Het werd een heus feest: iedereen begon te dansen en juichen, iedereen dronk halve liters bier en het feest ging door tot het donker werd. Daarna hebben we met onze Braziliaanse vrienden de rest van de nacht de halve stad doorgelopen en cocktails gedronken, om er vervolgens achter te komen dat we op dezelfde locatie sliepen.

De volgende dag was alweer de laatste. We waren behoorlijk brak, want nee bier en cocktails zijn niet bepaald een goede combinatie. Het stadsdeel Kreuzberg moest nog bekeken worden, dus dat gingen we maar eens doen. We verwachtten veel nieuwe kleding te gaan kopen, maar bleken te moe te zijn om te winkelen. Ik wist niet dat het bestond om daar als vrouw te moe voor te kunnen zijn, maar het was toch echt zo. Het werd koffie drinken en uitgebreid lunchen in een van de schattigste cafeetjes die ik ooit heb gezien. 's Avonds gingen we uiteten met de jongens uit Brazilië, die een typisch Duitse maaltijd wilden proberen. Een wijze les: eet nooit Eisbein. Doe het niet, geloof me. Het smaakt misschien niet uitermate smerig, maar het ziet er zo ranzig uit. Je krijgt namelijk een immens groot stuk vlees geserveerd, waar nog voor een deel varkenshuid omheen zit. De rillingen lopen opnieuw over mijn rug terwijl ik dit schrijf.

Verder verwachtten we dat we veel kunst zouden zien. We hebben wel wat kunst gezien, maar niet veel. We zijn niet naar een museum gegaan, waar ik achteraf wel een beetje spijt van heb. Wel hebben we bij heel veel ateliers naar binnen gekeken en hebben we de toeristische trekpleisters gezien. Ook hebben we een deel van de Berlijnse muur gezien, in de buurt van Ostbahnhof. De muur is daar volledig versierd met graffiti, wat er zeer mooi uitziet. De tekeningen hebben betrekking tot de gebeurtenissen rondom de muur, waaruit blijkt dat het volgens mij nog behoorlijk speelt onder de bevolking. Goed om daar even bij stil te staan. Bij de muur vonden we ook een aangelegd strandje waar wat hippies hingen en reggae gedraaid werd. De zon scheen fel die middag en het leek of het opnieuw hoogzomer was.

Eigenlijk is de reis heel anders verlopen dan ik had verwacht. Dat is nu eenmaal het nadeel van verwachtingen: als ze hoog zijn, kunnen ze alleen maar tegenvallen. Ik klaag echter niet, want er zijn enorm veel andere leuke dingen gebeurd. Eigenlijk zijn onverwachte gebeurtenissen juist leuker dan verwachtingen die uitkomen. Misschien moeten we gewoon maar nooit meer dingen verwachten, maar alles over ons heen laten komen. Daar zouden we toch veel meer van genieten? Zo had ik totaal niet verwacht dat we zoveel plezier zouden hebben in het Mauerpark, maar uiteindelijk bleek het juist het beste van de reis te zijn.

Dag, zomer

Aangezien september nu al bijna een week oud is en het sinds gistermiddag geen mooi weer meer geweest is, denk ik dat de zomer nu echt aan een einde gekomen is. Er zullen vast nog wel zonnige dagen komen, maar echt heet zullen ze niet meer zijn. Over drie dagen moet ik weer naar school. De meesten zijn vorige week al aan school begonnen. Het is weer tijd voor ritme, structuur, stress: het 'gewone' leven. Waarom wordt dat eigenlijk 'gewoon' genoemd? Omdat het jaar grotendeels uit structuur en stress bestaat? Omdat vakantie slechts een traktatie is van alle andere dagen waarop we verplichte bezigheden vervullen? Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat ik een hekel heb aan de tien maanden in het jaar dat we niet vrij zijn. Vakantie maakt alles gewoon nóg beter. Nóg mooier en fijner. En de zomer, de zon en de warmte versterken dit ook nog eens enorm.

Ieder jaar lijk ik aan het begin van de zomervakantie te vergeten dat er ook weer een einde aan zal komen. Al die zeeën van tijd die eind juni voor me liggen, lijken in mijn hoofd veel langer te zijn dan een paar maanden. De tijd lijkt oneindig. Misschien schakelt mijn hoofd simpelweg de gedachte uit dat het om twee maanden gaat, want dat klinkt in mijn oren als weinig. Twee maanden, dat zijn slechts zo'n acht weken. Twee maanden vliegen zo voorbij, zoals de zomer dan ook gedaan heeft.

Twee maanden vol feestjes, plezier en geluk. We praatten, schreeuwden, lachten, dansten, dronken, aten, rookten, sliepen uit, reisden, flirtten, zoenden, huilden (van geluk), zwommen, keken, proefden, roken, luisterden en voelden. Een reis naar Kos; Lowlands festival; feestjes in iedereens tuin; feestjes in Utrecht, Hoorn en Amsterdam; verjaardagen; logeerpartijtjes hier en daar. Er kwam geen einde aan, het kon niet gek genoeg. We proostten op het leven, het geluk, het goede weer en de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. Zomer is alleen maar jurkjes en korte broeken dragen. Met blote benen en zonder jas of sjaal. De geur van zonnebrand en aftersun, het bruin worden van de huid en het krijgen van zomersproetjes. Zoveel nachten veel te laat gaan slapen, om vervolgens midden op de dag weer een keer wakker te worden. Soms was het geen nacht meer wanneer we eens naar bed gingen, gingen we 's ochtends pas slapen. We zeiden niet 'tot morgen' tegen elkaar, maar 'tot straks'. Tijdens de zonsopgang naar huis fietsen, zonnebril op tegen de zwermen vliegen die op je afkwamen. En misschien ook tegen de tegenliggers, die niet hoefden te zien hoeveel uur je inmiddels al wakker was. Op zaterdagochtend gesloopt in de trein zitten, tussen alle dagjesmensen en mensen in pak onderweg naar hun werk. Gaan slapen, terwijl het normaal gezien tijd zou zijn om op te moeten staan. Nachtdieren, dat is wat we zijn wanneer het zomer is.

In september wordt alles weer omgedraaid. We herontdekken weer wat deadlines zijn en wat stress betekent. We beseffen ons opnieuw dat het leven ook om serieuze dingen gaat. We moeten weer ons huiswerk maken, op ons geld letten en winterjassen gaan dragen. Door de regen en sneeuw naar school fietsen, verlangend om later op de dag weer thuis te zijn en voor de verwarming te kunnen zitten met een kop warme chocolademelk en slagroom. We kunnen niet meer wakker blijven tot de zon opkomt, omdat we tegen die tijd alweer in de schoolbanken moeten zitten. Weekend betreft niet meer zeven dagen in de week, maar slechts twee. Het contrast tussen zomer en winter.

Dag, mooie zomer. Je bent voorbij gevlogen. Zoals dat altijd zo gaat.

Arctic Monkeys

'Unfair we're not somewhere misbehaving for days.

Great escape lost track of time and space.

I go crazy 'cause here isn't where I wanna be.

And satisfaction feels like a distant memory.

And I can't help myself,

all I wanna hear you say is Are you mine?'

Arctic Monkeys - R U Mine?

Oh, Arctic Monkeys is het beste ooit. Al fan zolang als ik me kan herinneren en nog steeds kost het me geen enkele moeite om de hele dag naar ze te luisteren. Hier krijg ik nooit genoeg van. Het nieuwe album maakt me meer dan gelukkig.

Dooreten

Ik heb mijn vakantie doorgebracht op Kos en wil daarbij vertellen dat uiteten gaan in Griekenland maar een raar fenomeen is. Zo verwachtte ik dat Grieken behoorlijk traag zouden zijn, maar niets is minder waar. Als je uit eten gaat, krijg je direct de menukaart in je handen gedrukt en wordt er verwacht dat je binnen twee minuten weet welke maaltijd je wilt gaan verorberen en welk drankje je daarbij zou lusten.

Dat is ook zoiets vreemds: in Griekenland worden in één keer je maaltijd en je drankje opgenomen door de ober, terwijl in Nederland eerst rustig je drankje voor je neus gezet wordt voordat je eens een keuze over je eten gemaakt hebt. In de lage landen krijg je soms zelfs eerst iets te drinken, voordat de menukaart uitgedeeld wordt. Ik denk dat de Grieken daar nog nooit van gehoord hebben.

Enfin, als je dan je maaltijd besteld hebt duurt het ook echt niet lang voordat het op tafel neergezet wordt. Wanneer je een voorgerecht en een hoofdgerecht besteld hebt, moet je nog dooreten ook. Voordat je het weet staat je hoofdgerecht op tafel, terwijl je je voorgerecht nog maar net achter je kiezen geschoven hebt. Ik vind dat zonde, omdat je op deze manier veel minder van je eten geniet. Ook at ik de helft van mijn bord niet leeg, omdat ik zo snel vol zat wanneer ik zo snel achter elkaar moest eten. Dan staan er een overheerlijke salade en pasta voor je en dan krijg je het gewoon niet op, schade!

Ondanks dat ik mijn bord niet leeggegeten had, had ik veel tijd nodig om uit te buiken van het vele eten. Een wijntje toe. En nog een. Nog een. Helaas werd dit ook niet zozeer op prijs gesteld. De Grieken komen regelmatig naar je tafeltje toe en gieten bijna opdringerig je glas tot aan de rand vol vanuit de halve liter fles die eerder besteld was. Als je dan ook nog eens als één van de laatste klanten blijft hangen op het terras, schamen de obers zich niet om alvast op te gaan ruimen en stoelen op te gaan stapelen. Nou, betalen en wegwezen dan maar. Ik vond dit alles echt verbazingwekkend. Misschien gebeurt zoiets alleen in de toeristische gebieden?

Wachten

Wachten. Altijd maar. Het is iets waar ik een enorme hekel aan heb. Ongeduldig als ik ben, dat moet ik toegeven. Maar toch. Zullen geduldige mensen dan wel van wachten houden? Dat kan toch niet. Hoe kun je in godsnaam geduldig blijven, wanneer je ergens heel lang op moet wachten? Misschien ligt het wel aan mij dat ik dat niet kan. Ik weet in ieder geval wel dat ik echt heel erg ongeduldig ben. Eén van mijn slechtste eigenschappen, al zeg ik het zelf.

Wachten voor het stoplicht, wachten op het eten. Wachten wanneer iemand weer eens te laat is voor een afspraak. Niet dat ik dat iemand kwalijk mag nemen, aangezien ik zelf meestal ook niet op tijd ben. Ja, dat is ook één van mijn slechtste eigenschappen. Wachten tot je thee niet meer te heet is om op te drinken. Wachten totdat de regen voorbij is, zodat je naar buiten kunt gaan. Wachten tot je salaris gestort is, of totdat je studiefinanciering op je bankrekening staat. Wachten tot je computer opgestart is. Wachten op een berichtje, op een telefoontje, op een uitslag. Wachten op de bus, trein, tram. Wachten tot die vervelende dag eindelijk eens voorbij gegaan is. Wachten op mooi weer, wachten op de lente en zomer. Wachten op betere, mooiere tijden. 

Soms is het vervelend, soms valt het mee. Soms duurt het lang, soms kort. Soms duurt het in werkelijkheid kort, maar lijkt het eeuwig te duren. Of juist precies andersom. Het kan allemaal. Altijd maar wachten - iedere dag opnieuw.

Wachten is het ergste op momenten dat je niets te doen hebt. Wanneer je je verveelt, lijkt één minuut wachten een hele week te duren. Oké, dat is misschien een beetje overdreven. Bij wijze van spreken dan. Vreemd is het eigenlijk, dat de werkelijke tijd en de tijd in je hoofd zo vaak ongelijk aan elkaar zijn.

Misschien is wachten nog erger wanneer je haast hebt. Dan heb je eigenlijk helemaal geen tijd om te wachten. Geen tijd, omdat je al tijd tekort komt. Omdat je al moet rennen in plaats van lopen, moet vliegen in plaats van kruipen. Toch komt het altijd weer om een hoekje kijken: wachten.

Misschien zou de wereld wel heel snel gaan, wanneer we nooit zouden hoeven wachten. Dan zou het stoplicht altijd op groen staan. Of nee, dan zouden er niet eens stoplichten bestaan. Dan zouden we niet eens weten wat stoplichten nu eigenlijk zijn. Het woord 'stoplicht' zou er niet zijn. Nooit wachten voor dat ene speciale feestje, of die ene speciale persoon. Nooit meer vertraging met de trein, nooit meer stressen als je de bus gemist hebt. Alles en iedereen zou overal en altijd bereikbaar zijn. Direct, zonder er ook maar een seconde op te wachten. Nu. Op dit moment. Zonder aarzeling of twijfel.

Ik weet eigenlijk niet zeker of dat me wel zo gelukkig zou maken. Het zou angstaanjagend zijn, wanneer alles vliegensvlug zou gaan. Misschien zouden we dan wel eerder doodgaan. En wanneer we niet eerder dood zouden gaan, zouden we misschien het gevoel hebben dat we vele jaren ouder worden dan dat we nu worden. Als we nooit zouden hoeven wachten, zou er geen rust meer zijn.Want dat is wat wachten eigenlijk ook is: een moment van rust. Ook al lijk ik dat meestal te vergeten. Misschien sta ik alleen stil bij momenten waarop wachten stom is. 

Nu ik dit aan het schrijven ben, weet ik eigenlijk niet of het wel terecht is dat ik zo'n hekel heb aan wachten. Misschien is het eigenlijk niet zo erg als ik dacht. Maar daar denk ik nu pas aan. Dat had ik nog niet bedacht voordat ik dit ging schrijven. Soms ben ik ineens boos op dingen in de wereld, die bij nader inzien helemaal niet zo slecht blijken te zijn. Misschien hoort dat ook wel bij ongeduldig zijn: te snel conclusies trekken, waardoor dingen in de wereld soms ineens heel stom lijken in mijn hoofd.

Deerhunter

'Whatever goes up,

must come down.

Walking free, come with me.

Far away, every day.'

Deerhunter - Desire Lines

Lentekriebels

Het is maart. Precies 1 maart, vandaag.

Aan de ene kant is maart mooi, aan de andere kant juist niet. Maart betekent dat het einde van de winter in zicht is. Dat de bomen bijna gaan bloeien en dat de winterjas weer verstopt mag worden in de kast. Maar maart is ook misleidend. Maart brengt soms onverwacht nog kou en sneeuw.

Mijn lentekriebels zijn er veel te vroeg bij dit jaar. Zoals ieder jaar opnieuw. Ieder jaar lijk ik meer te verlangen naar de zonnestralen op mijn gezicht. Lente doet mij denken aan een gevoel van geluk. Maar ik ben er te vroeg bij. Lente is nog niet, lente laat weer eens op zich wachten. De zon schijnt nog niet eens. Ik heb nog steeds mijn winterjas aan en een dikke sjaal om.

Toch is het niet helemaal mijn eigen schuld dat ik lentekriebels heb. Ik hoor de vogels al fluiten buiten. Zij hebben ook zin in de zon. Ik zie een spin hangen voor het raam. Vliegjes vliegen door de lucht. Vreemd dat ik daar blij van word. Eigenlijk hou ik helemaal niet van spinnen en vliegen, maar nu doen ze me denken aan lente. En van de lente hou ik met heel mijn hart. Mijn grote liefde.

Alleen

Deze sleur duurt me nu echt te lang. Ga uit mijn hoofd, laat me met rust. Ik wil me weer gelukkig voelen. Écht gelukkig, gewoon dagen lang achter elkaar. De laatste maanden zijn zwart geweest, met hier en daar wat lichtpuntjes. Ik ben er helemaal klaar mee. Het wachten duurt me te lang en de pijn is me teveel. Toch kan ik er niets aan veranderen. Wat ik ook probeer, al mijn gedachten brengen me steeds weer terug naar jou. Te veel herinneringen. Soms zou ik echt willen dat ik het allemaal kon vergeten, omdat ik dan nu niet zo'n verdriet zou voelen.

Lief, ik mis je. Ik haat het dat ik van je houd. Of hield. Ik weet het niet meer. Ik hou van je, maar ik zou willen dat ik van je hield. Dat het allemaal voorbij zou zijn nu. Klaar, over en uit. Ik heb spijt, van alles wat er gebeurd is. Waarom moet mij dit overkomen.

Ik moet leren loslaten. Het klinkt zo simpel: laat het los. Niet meer aan denken en doorgaan. Makkelijker gezegd dan gedaan, zoals ze altijd zeggen. Bah, wat haat ik die uitspraak. Ik haat die uitspraak omdat er zoveel waarheid in zit. Het geldt voor zoveel dingen. Kunnen we het niet gewoon omdraaien? Alles is makkelijker gedaan dan gezegd.

Mooi

Beter iets moois te verliezen, dan het nooit te hebben gehad.

Ik denk dat dit voor bijna alles in het leven geldt. Ook al is het soms misschien moeilijk om te zien. Verlies en verdriet hebben zoveel impact op een mens. Verlies en verdriet kunnen ervoor zorgen dat je het mooie vergeet. Soms lijkt verdriet zwaarder te wegen dan blijheid. Gelukkig is verdriet meestal maar tijdelijk, en blijven herinneren ons langer bij.

Kunnen we ons niet gewoon alleen de mooie dingen herinneren, en het verlies ervan achter ons laten?

Verwachting

Het zoveelste meisje met een blog. Waarschijnlijk zullen er met mij nog tientallen anderen zijn die deze week een blog oprichten. Misschien zelfs alleen al deze dag. Maar is dat niet een beetje het doel van het internet? Vrijheid, veel mogelijkheden. En daarmee dus ook de mogelijkheid om meteen op kruisje te klikken, als dit je allemaal niet bevalt. Misschien is er überhaupt niemand die dit ooit zal gaan lezen. Dan schrijf ik gewoon lekker voor mezelf, ook prima.

Goed, genoeg gezeur. Gezeur is er toch al in overvloed op deze wereld. Ik kan niet zeggen dat ik zelf geheel onschuldig ben: mijn Twitter-account lijkt zo af en toe ook getransformeerd te zijn tot een klaagmuur. Maar met dit blog wil ik dat niet bereiken. En nee, dat is geen slap voornemen voor het nieuwe jaar. Dit blog ook niet, trouwens. Het kwam gewoon toevallig zo uit, dat ik rond deze tijd begonnen ben met bloggen. Ik wilde al langer een blog beginnen, maar het is wel even een werk om het allemaal op te zetten. Daarvoor dank, kerstvakantie! Genoeg tijd om ermee te beginnen. Dus, hier is het dan: OokAnnaheefteenblog. Eigenlijk vind ik de naam van mijn blog een beetje afgezaagd, maar ik kon ook niets beters verzinnen. Daar ben ik helaas niet zo goed in. Dus, dan maar zo. Ik had ook geen zin om oneindig lang over een goede naam na te denken.

Wat kunnen jullie nu eigenlijk verwachten van dit blog? Ja, dat is een goede vraag. Ik ben er zelf eigenlijk ook nog niet helemaal over uit. Ik denk dat het een redelijk breed concept gaat worden: van persoonlijke verhalen tot mode-inspiratie, van leuke muziek tot inspirerende citaten. Veel verschillende onderwerpen dus. Er zijn nu eenmaal veel dingen die mij inspireren. En inspireren motiveert vervolgens weer tot schrijven.