Liefde voor Berlijn

Afgelopen weekend was ik in Berlijn, omdat ik altijd al eens naar Berlijn wilde gaan en omdat het daar nu echt wel eens tijd voor werd. Eva dacht daar net zo over. Daarom vertrokken we voor vijf dagen naar de stad in het oosten van Duitsland. Vijf dagen is veel te weinig, zeker omdat we pas 's avonds laat aankwamen en 's ochtends vroeg weer moesten vertrekken. Ik snap niet dat mensen kunnen zeggen dat je een stad in een paar dagen gezien kunt hebben, zeker niet een stad als Berlijn. Toch is er veel gebeurd en heb ik een van de leukste weekenden in mijn leven meegemaakt.

Wat we verwachtten: veel underground techno feestjes, pas rond het einde van de ochtend gaan slapen en daar spijt van hebben zodra we wakker zouden worden (omdat we de hele dag gemist zouden hebben en er al zo weinig tijd was), veel nieuwe kleding, oneindig veel Duitse hipsters, veel straatkunst, verdwalen en niets begrijpen van het openbaar vervoer.

Zoals dat meestal gaat met verwachtingen, werden ze niet zozeer werkelijkheid. We zijn dan wel iedere nacht heel laat gaan slapen, maar we kwamen slechts één nacht daarvan terug van een underground feestje. De locatie van het feest was enorm vet: een oud zwembad. Er waren allerlei nauwe gangetjes waar je doorheen kon lopen - met verdwalen tot gevolg; het duurde een paar uur voordat we eens snapten hoe het gebouw in elkaar zat. Overal langs de muren en het plafond liepen leidingen, waar vroeger water doorheen gestroomd heeft. Lage plafonds, weinig licht en duistere muziek: de perfecte locatie voor een feestje als deze. De sfeer was alleen niet zo leuk. Iedereen was heel gesloten en in zichzelf gekeerd. Wanneer je iemand aansprak werd je bij wijze van spreken haast raar aangekeken. Sfeer maakt nu eenmaal een goed feest, dus het viel lichtelijk tegen. We hebben wel een paar leuke mensen uit Brooklyn en Zweden ontmoet, aangezien toeristen wel voor elkaar openstaan.

Aan het einde van de reis hadden we nog steeds geen Duitse vrienden gemaakt. We hebben wel veel Duitse creatievelingen gezien, maar ze gunden ons weinig aandacht. Best jammer, want locals kennen natuurlijk de beste plekjes. Als toerist ben je wat dat betreft toch gewoon een beetje een sukkeltje in een onbekende stad. We hebben echter wel veel andere reizigers ontmoet. In het hostel sliepen mensen uit Brazilië, Venezuela, Finland en Frankrijk, om maar even wat landen te noemen. Gelukkig bestaan er nog heel veel leuke mensen naast de gesloten Duitsers in Berlijn. Niet dat ik denk dat alle Berlijners zo zijn, wellicht hadden we gewoon pech. Of vonden ze ons maar een stelletje vervelende toeristen. We kregen in ieder geval wel aandacht van bouwvakkers, zwervers en zestienjarige hangjongeren, die ons zonder schaamte nafloten en riepen. Dat is echter geen verschil met hoe het er in Nederland aan toe gaat. Vervelende gasten bestaan nu eenmaal overal in de wereld.

De mensen in onze slaapzaal in het hostel waren ook niet bijster interessant. Een jongen van ongeveer onze leeftijd die alleen maar aan het slapen was (vaak van tien uur 's avonds tot drie uur 's middags - tenzij hij 's nachts op avontuur gegaan is terwijl wij er niet waren, maar dat lijkt me stug), twee obesitas meisjes uit Frankrijk die te verlegen waren om met anderen te praten, een oudere man die we alleen de eerste nacht gezien hebben en een oudere vrouw uit Venezuela die voornamelijk achter haar laptop zat (buiten dat was ze heel aardig, maar ze hield zich niet zo bezig met jongeren). Oftewel: er zijn geen spannende verhalen te vertellen over de kamer. Nou, eentje misschien dan. De laatste nacht moesten we om vijf uur 's ochtends vertrekken om de trein te halen. Er was een nieuwe gast aangekomen die op z'n zachtst gezegd niet erg blij was met ons. Het was midden in de nacht en we dachten dat we stilletjes onze koffers aan het inpakken waren, maar met wat biertjes op vergis je je nog weleens in de hoeveelheid geluid die je produceert. De vrouw werd wakker en stortte een vloedgolf van scheldwoorden over ons uit, waardoor iedereen meteen wakker geworden was. Ik vond het echt angstaanjagend, want ik heb nog nooit iemand zo tekeer horen gaan over zo'n kleine gebeurtenis. Je moet toch gewoon niet in een hostel met meerdere mensen op een kamer gaan slapen als je wil dat het doodstil is?

Gelukkig waren er andere leuke mensen in het hostel, die niet bij ons op de kamer lagen. Met name met jongens uit Brazilië hebben we veel tijd doorgebracht. Eigenlijk was het puur toeval dat we ze ontmoet hebben, want na een hele avond met ze doorgebracht te hebben, kwamen we er pas achter dat we in hetzelfde hostel sliepen. We ontmoetten ze in het Mauerpark, waar ik de leukste tijd van de vakantie gehad heb. We gingen naar het Mauerpark om een vintage markt te bekijken. Het deed een beetje denken aan de IJhallen in Amsterdam, maar dan kleiner. Allerlei kraampjes van mensen die hun (oude) spullen verkochten. Ik heb twee paar schoenen en een broek gekocht voor vier euro. Budget shoppen to the max, echt heel fijn. Daarnaast waren er allerlei straatmuzikanten in het park, die enorm goed konden spelen. De kwaliteit was zo hoog dat het me niet zou verbazen als ze ooit beroemd worden. Het werd een heus feest: iedereen begon te dansen en juichen, iedereen dronk halve liters bier en het feest ging door tot het donker werd. Daarna hebben we met onze Braziliaanse vrienden de rest van de nacht de halve stad doorgelopen en cocktails gedronken, om er vervolgens achter te komen dat we op dezelfde locatie sliepen.

De volgende dag was alweer de laatste. We waren behoorlijk brak, want nee bier en cocktails zijn niet bepaald een goede combinatie. Het stadsdeel Kreuzberg moest nog bekeken worden, dus dat gingen we maar eens doen. We verwachtten veel nieuwe kleding te gaan kopen, maar bleken te moe te zijn om te winkelen. Ik wist niet dat het bestond om daar als vrouw te moe voor te kunnen zijn, maar het was toch echt zo. Het werd koffie drinken en uitgebreid lunchen in een van de schattigste cafeetjes die ik ooit heb gezien. 's Avonds gingen we uiteten met de jongens uit Brazilië, die een typisch Duitse maaltijd wilden proberen. Een wijze les: eet nooit Eisbein. Doe het niet, geloof me. Het smaakt misschien niet uitermate smerig, maar het ziet er zo ranzig uit. Je krijgt namelijk een immens groot stuk vlees geserveerd, waar nog voor een deel varkenshuid omheen zit. De rillingen lopen opnieuw over mijn rug terwijl ik dit schrijf.

Verder verwachtten we dat we veel kunst zouden zien. We hebben wel wat kunst gezien, maar niet veel. We zijn niet naar een museum gegaan, waar ik achteraf wel een beetje spijt van heb. Wel hebben we bij heel veel ateliers naar binnen gekeken en hebben we de toeristische trekpleisters gezien. Ook hebben we een deel van de Berlijnse muur gezien, in de buurt van Ostbahnhof. De muur is daar volledig versierd met graffiti, wat er zeer mooi uitziet. De tekeningen hebben betrekking tot de gebeurtenissen rondom de muur, waaruit blijkt dat het volgens mij nog behoorlijk speelt onder de bevolking. Goed om daar even bij stil te staan. Bij de muur vonden we ook een aangelegd strandje waar wat hippies hingen en reggae gedraaid werd. De zon scheen fel die middag en het leek of het opnieuw hoogzomer was.

Eigenlijk is de reis heel anders verlopen dan ik had verwacht. Dat is nu eenmaal het nadeel van verwachtingen: als ze hoog zijn, kunnen ze alleen maar tegenvallen. Ik klaag echter niet, want er zijn enorm veel andere leuke dingen gebeurd. Eigenlijk zijn onverwachte gebeurtenissen juist leuker dan verwachtingen die uitkomen. Misschien moeten we gewoon maar nooit meer dingen verwachten, maar alles over ons heen laten komen. Daar zouden we toch veel meer van genieten? Zo had ik totaal niet verwacht dat we zoveel plezier zouden hebben in het Mauerpark, maar uiteindelijk bleek het juist het beste van de reis te zijn.

Dag, zomer

Aangezien september nu al bijna een week oud is en het sinds gistermiddag geen mooi weer meer geweest is, denk ik dat de zomer nu echt aan een einde gekomen is. Er zullen vast nog wel zonnige dagen komen, maar echt heet zullen ze niet meer zijn. Over drie dagen moet ik weer naar school. De meesten zijn vorige week al aan school begonnen. Het is weer tijd voor ritme, structuur, stress: het 'gewone' leven. Waarom wordt dat eigenlijk 'gewoon' genoemd? Omdat het jaar grotendeels uit structuur en stress bestaat? Omdat vakantie slechts een traktatie is van alle andere dagen waarop we verplichte bezigheden vervullen? Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat ik een hekel heb aan de tien maanden in het jaar dat we niet vrij zijn. Vakantie maakt alles gewoon nóg beter. Nóg mooier en fijner. En de zomer, de zon en de warmte versterken dit ook nog eens enorm.

Ieder jaar lijk ik aan het begin van de zomervakantie te vergeten dat er ook weer een einde aan zal komen. Al die zeeën van tijd die eind juni voor me liggen, lijken in mijn hoofd veel langer te zijn dan een paar maanden. De tijd lijkt oneindig. Misschien schakelt mijn hoofd simpelweg de gedachte uit dat het om twee maanden gaat, want dat klinkt in mijn oren als weinig. Twee maanden, dat zijn slechts zo'n acht weken. Twee maanden vliegen zo voorbij, zoals de zomer dan ook gedaan heeft.

Twee maanden vol feestjes, plezier en geluk. We praatten, schreeuwden, lachten, dansten, dronken, aten, rookten, sliepen uit, reisden, flirtten, zoenden, huilden (van geluk), zwommen, keken, proefden, roken, luisterden en voelden. Een reis naar Kos; Lowlands festival; feestjes in iedereens tuin; feestjes in Utrecht, Hoorn en Amsterdam; verjaardagen; logeerpartijtjes hier en daar. Er kwam geen einde aan, het kon niet gek genoeg. We proostten op het leven, het geluk, het goede weer en de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. Zomer is alleen maar jurkjes en korte broeken dragen. Met blote benen en zonder jas of sjaal. De geur van zonnebrand en aftersun, het bruin worden van de huid en het krijgen van zomersproetjes. Zoveel nachten veel te laat gaan slapen, om vervolgens midden op de dag weer een keer wakker te worden. Soms was het geen nacht meer wanneer we eens naar bed gingen, gingen we 's ochtends pas slapen. We zeiden niet 'tot morgen' tegen elkaar, maar 'tot straks'. Tijdens de zonsopgang naar huis fietsen, zonnebril op tegen de zwermen vliegen die op je afkwamen. En misschien ook tegen de tegenliggers, die niet hoefden te zien hoeveel uur je inmiddels al wakker was. Op zaterdagochtend gesloopt in de trein zitten, tussen alle dagjesmensen en mensen in pak onderweg naar hun werk. Gaan slapen, terwijl het normaal gezien tijd zou zijn om op te moeten staan. Nachtdieren, dat is wat we zijn wanneer het zomer is.

In september wordt alles weer omgedraaid. We herontdekken weer wat deadlines zijn en wat stress betekent. We beseffen ons opnieuw dat het leven ook om serieuze dingen gaat. We moeten weer ons huiswerk maken, op ons geld letten en winterjassen gaan dragen. Door de regen en sneeuw naar school fietsen, verlangend om later op de dag weer thuis te zijn en voor de verwarming te kunnen zitten met een kop warme chocolademelk en slagroom. We kunnen niet meer wakker blijven tot de zon opkomt, omdat we tegen die tijd alweer in de schoolbanken moeten zitten. Weekend betreft niet meer zeven dagen in de week, maar slechts twee. Het contrast tussen zomer en winter.

Dag, mooie zomer. Je bent voorbij gevlogen. Zoals dat altijd zo gaat.

Arctic Monkeys

'Unfair we're not somewhere misbehaving for days.

Great escape lost track of time and space.

I go crazy 'cause here isn't where I wanna be.

And satisfaction feels like a distant memory.

And I can't help myself,

all I wanna hear you say is Are you mine?'

Arctic Monkeys - R U Mine?

Oh, Arctic Monkeys is het beste ooit. Al fan zolang als ik me kan herinneren en nog steeds kost het me geen enkele moeite om de hele dag naar ze te luisteren. Hier krijg ik nooit genoeg van. Het nieuwe album maakt me meer dan gelukkig.