Alleen

Deze sleur duurt me nu echt te lang. Ga uit mijn hoofd, laat me met rust. Ik wil me weer gelukkig voelen. Écht gelukkig, gewoon dagen lang achter elkaar. De laatste maanden zijn zwart geweest, met hier en daar wat lichtpuntjes. Ik ben er helemaal klaar mee. Het wachten duurt me te lang en de pijn is me teveel. Toch kan ik er niets aan veranderen. Wat ik ook probeer, al mijn gedachten brengen me steeds weer terug naar jou. Te veel herinneringen. Soms zou ik echt willen dat ik het allemaal kon vergeten, omdat ik dan nu niet zo'n verdriet zou voelen.

Lief, ik mis je. Ik haat het dat ik van je houd. Of hield. Ik weet het niet meer. Ik hou van je, maar ik zou willen dat ik van je hield. Dat het allemaal voorbij zou zijn nu. Klaar, over en uit. Ik heb spijt, van alles wat er gebeurd is. Waarom moet mij dit overkomen.

Ik moet leren loslaten. Het klinkt zo simpel: laat het los. Niet meer aan denken en doorgaan. Makkelijker gezegd dan gedaan, zoals ze altijd zeggen. Bah, wat haat ik die uitspraak. Ik haat die uitspraak omdat er zoveel waarheid in zit. Het geldt voor zoveel dingen. Kunnen we het niet gewoon omdraaien? Alles is makkelijker gedaan dan gezegd.

Mooi

Beter iets moois te verliezen, dan het nooit te hebben gehad.

Ik denk dat dit voor bijna alles in het leven geldt. Ook al is het soms misschien moeilijk om te zien. Verlies en verdriet hebben zoveel impact op een mens. Verlies en verdriet kunnen ervoor zorgen dat je het mooie vergeet. Soms lijkt verdriet zwaarder te wegen dan blijheid. Gelukkig is verdriet meestal maar tijdelijk, en blijven herinneren ons langer bij.

Kunnen we ons niet gewoon alleen de mooie dingen herinneren, en het verlies ervan achter ons laten?

Verwachting

Het zoveelste meisje met een blog. Waarschijnlijk zullen er met mij nog tientallen anderen zijn die deze week een blog oprichten. Misschien zelfs alleen al deze dag. Maar is dat niet een beetje het doel van het internet? Vrijheid, veel mogelijkheden. En daarmee dus ook de mogelijkheid om meteen op kruisje te klikken, als dit je allemaal niet bevalt. Misschien is er überhaupt niemand die dit ooit zal gaan lezen. Dan schrijf ik gewoon lekker voor mezelf, ook prima.

Goed, genoeg gezeur. Gezeur is er toch al in overvloed op deze wereld. Ik kan niet zeggen dat ik zelf geheel onschuldig ben: mijn Twitter-account lijkt zo af en toe ook getransformeerd te zijn tot een klaagmuur. Maar met dit blog wil ik dat niet bereiken. En nee, dat is geen slap voornemen voor het nieuwe jaar. Dit blog ook niet, trouwens. Het kwam gewoon toevallig zo uit, dat ik rond deze tijd begonnen ben met bloggen. Ik wilde al langer een blog beginnen, maar het is wel even een werk om het allemaal op te zetten. Daarvoor dank, kerstvakantie! Genoeg tijd om ermee te beginnen. Dus, hier is het dan: OokAnnaheefteenblog. Eigenlijk vind ik de naam van mijn blog een beetje afgezaagd, maar ik kon ook niets beters verzinnen. Daar ben ik helaas niet zo goed in. Dus, dan maar zo. Ik had ook geen zin om oneindig lang over een goede naam na te denken.

Wat kunnen jullie nu eigenlijk verwachten van dit blog? Ja, dat is een goede vraag. Ik ben er zelf eigenlijk ook nog niet helemaal over uit. Ik denk dat het een redelijk breed concept gaat worden: van persoonlijke verhalen tot mode-inspiratie, van leuke muziek tot inspirerende citaten. Veel verschillende onderwerpen dus. Er zijn nu eenmaal veel dingen die mij inspireren. En inspireren motiveert vervolgens weer tot schrijven.