Geen tekst
Michiel Borstlap - Two Brothers
Ik kwam bij Michiel Borstlap terecht via een stuk geschreven door een collega van Nadelunch.com. Normaal gezien luister ik niet zo vaak meer naar dit soort muzikale pianostukken, maar daar moet nu toch echt verandering in komen. Hoe kan ik soms toch vergeten wat voor een mooie muziek er bestaat op de wereld? Zo vaak raak ik als het ware bedwelmd onder slechts één of een paar genres, die ik dan alleen nog maar lijk te kunnen luisteren. En na verloop van tijd ontdek ik dan weer iets nieuws (of in dit geval eigenlijk ouds, want ik luisterde eerder veel naar dit soort stukken) - zoals nu.
Zo simpel en puur, dat is wat het mooi maakt. De kilheid van de noten, die tegelijkertijd ook warm klinken. Het spel van de handen, zonder stem of andere toevoegingen. Want dat zou overbodig zijn. Ogen dicht en luister. Kom tot rust. Neurie (want zachtjes meedoen mag, maar pas op dat je niet te luid wordt). Geniet.
Ik heb zelf acht jaar klassieke pianoles gevolgd, dus ik zou dit stuk met gemak kunnen spelen. Misschien moet ik de noten opzoeken en het doen. Het lijkt er steeds niet van te komen, ik vind de zin er niet voor. Met pianospelen heb ik hetzelfde probleem als met muziek luisteren: ik raak bedwelmd onder andere bezigheden en lijk het te vergeten. Aan de ene kant de angst om de lenigheid in mijn vingers en het beheersen van de notenbalken kwijt te raken, aan de andere kant de weerzin om het spelen te forceren. Wellicht ontdek ik het opnieuw na verloop van tijd - maar nog niet nu.
Wel naar overigens, als 'Borstlap' je achternaam is. Klinkt niet erg aantrekkelijk.
